Sen máis meditación nin máis voltas ao deseño
nin organización de contido nin arolas... expresarme nestes momentos
éme tan necesario como que as miñas palabras-pensamentos cheguen
onde teñan que chegar.
Xa está ben de argallar, agardar, calcular... Non,
non me podo permitir un día máis de voltas sen materializar nada;
xa chegou (de vicio, que dicía a outra).
A miña idea era crear un blog para apoiar un
proxecto de promoción sanitaria que nos pedían no instituto; logo,
cambiou un tanto o fondo porque firmei a baixa a unhas semanas de
comezar o curso académico, pero -por supostísimo- continuaba coa
miña idea: sabía que era boa, boísima, ademáis de moi precisa
(aínda que bastante abstracta en plantexamento). O caso era que
estaba motivada a máis non poder.
¿E que? Que nada é tan sinxelo como pode semellar
na visualización... uf! Ben podía!!
Unha vez firmada a baixa e enfocada a traballar
duramente pola miña conta recibín unhas cantas chamadas ata ser
convencida de retirar dita baixa "porque sería unha pena... e
hai prazas de sobra...", polo que si, fixen caso e retirei tal
baixa firmada impedindo que se levase a cabo a miña desmatriculación
"se acaso para a convocatoria extraordinaria me topase
con forza".
¿Con forza? Semella que é algo que non me falta,
certo? Sequera coido que é o que se fai ver nesta forma de narrar, e
así é porque así son e me sinto; pero nada que ver coa eu de
setembro-outubro (por non ir máis atrás).
Actualmente estou nun IMC de 18'8. Delgada pero
saudable. Como en abundancia e fago algo de deporte con frecuencia. A
principios de setembro estaba nun 18, indo de tanto en tanto ao
ximnasio, no que me matriculei para me relaxar aparte de facer medrar
o apetito. Límite "problemático", pero aínda traía
a calma do verán, de estomballarme ao sol, de xogar cos
pequenos, de gozar do lecer... Non morría coas ganas de que
empezase o curso, todo o hai que dicir, pero topábame bastante
ben... nerviosa, aínda que non ansiosa, enfocada, calmada en
certa forma, igual resignada... pero ben, sobre todo tiña ganas
de rematar o ciclo; o mesmo que comecei o curso anterior cun 19'6 de
IMC que viña sendo constante antes de entrar naquel centro de
estudos a titularme como técnica en dietética... Estaba perfecta de
peso, de ánimo e de saúde; sempre mellorable, por suposto!
O caso, de setembro a novembro non me volvín pesar,
polo que non podo dar datos exactos, pero tranquilamente baixei
1Kg/semana naquel inicio de curso, sen facer ningún exercicio físico
máis ca baixar as escaleiras para coller o coche e ir ao instituto e
volver subilas para me sentar no escritorio. (Se les isto e sentes
envexa... fai favor e acude a un psicólogo, ou le algo de fisioloxía
e entérate do malísimo que pode ser algo así para o corpo)
What's the point on this??? (Quedo a pensar e vexo
como as mans me volven a tremer de forma bastante preocupante; pero
ben, sequera vou sabendo cómo facer que paren. Movelas axuda
bastante, así que continúo redactando o caso este...) ¿Por que
tanta perda de peso? Resposta curta: ansiedade. Resposta longa: ganas
de comer o mundo e ter un buche pequeño hahah Vaia, en serio...
sería demasiado longa e isto é un blog, non un ensaio novelístico,
ou novela ensaiística, ou calquera outro xénero por inventar! haha
O tema é que a ansiedade se reduciu notableme nada
máis deixar de asistir a clase, pero non foi tan bonito na
continuidade... Non topar un traballo por ver moi reducidas as
posibilidades a falta de titulacións, aparte das trabas físicas
e/ou emocionais que me supoñen certos postos, non foi en absoluto a
auga fresca que precisaba, senón máis ben un balde de esterco que
colaborou na agonía, aínda que ben, sendo unha flor, a merda non
pode facerme máis ca ben; así apeste mentres non chove o suficiente
e todo o que hai na terra non dá manifestado a beleza que a toda
natureza lle é propia.
A todo isto, eu estaba
narrando o meu enfado actual, non era? E cal era? Era que, despois
duns meses intentando remontar o meu peso ideal, reestruturando o meu
sistema nervioso, coidándome moito para poder dar consellos
dietéticos coa boca ben chea e, de novo enfocada en volver ás aulas
na devandita convocatoria extraordinaria (na que se ofrecen clases de
apoio un par de meses) resulta que perdín o dereito a examinarme
durante este curso. Dáme a risa irónica, ésta que en psiquiatría
lle chamaron "inapropiada"... me disculpen, pero cada un
ten o seu sentido do humor! A min fanme gracia os chistes con
tomates, a outros con tolleitos... cada un... en fin!
Remato que teño que
rematar!!!
O punto principal aquí é
que toda a ansiedade que se me veu enriba foi o efecto rebote de
deixar de tomar unha medicación que afectaba tremendamente ao meu
sistema nervioso (aparvándoo, pero a lo loco!) á que me vin
sometida durante 5 anos -cando, en principio, sería ano e medio ou
dous-, prolongada no tempo "como previsión" e finalmente
prescrita como vitalicia baixo o mesmo motivo... pero previr que? Que
volvese a ser quen era? É necesario previr que unha persoa sexa
extremadamente sensible??? Durmíaseme para que non pensase por min
mesma? Para que non agarrase esta carraxe por ir comprobando a merda
que me facían meter no corpo? Perdón, perdón... estou faltando...
pero unha cansa de que non se tomen en conta os dereitos humanos,
cando presumimos de avanzados.
Bendito fin de semana que
quedei sen pastillas e me percatei do tantísimo máis espabilada que
me sentín aqueles días sen motivo aparente. Curiosamente, estaba en
época de exames... e non vos imaxinades a tremenda concentración e
rapidez de pensamento que notei! Olvidárame do que era ser
eficiente!!! Oh My God, such a great sensation... Tanto tempo
lonxe de min mesma, que nin me acordaba de cómo me sentía en
plenitude...
Problemón foi cando o
corpo se foi desfacendo pouco a pouco dos residuos daqueles
adormecedores de neuronas e, despois de anos "relaxado",
como que non daba feito con tanta actividade. Normal ou que? Pero
agora, coleguitas... agora ímonos entendendo...
Imaxina a cadea dunha
bici toda emporcallada, incluso collendo óxido. Andas nela con
frecuencia e estás perfectamente acostumado ou acostumada a que
rinda para o que ti precisas. Ora ben, colles un día, límpala como
ten que ser e engráxala e parecerá case que voa, non? Coa forza que
facías antes, agora pareceráche un mixirico o impulso que lle tes
que dar ás pernas para o mesmo movemento, chegas moito antes aos
sitios aos que acostumabas levala e incluso te propós facer grandes
rutas con ela, rutas que nunca antes pensarías ser quen de facer...
Fácil o símil, non? Ti
es "a mesma persoa" que mercou a bici, a súa cadea tamén.
A diferencia é obvia, os motivos tamén e as consecuencias máis do
mesmo.
Pois así... teño 30
anos e unha tremenda lucidez mental e capacidade de análise que non
está documentada en ningún sitio. A pesar de ter entrado na
Licenciatura de Tradución e Interpretación, non dei rematado a
carreira por desánimos varios. Logo probei coa interpretación da
Lingua de Signos, pero os efectos colaterais da medicación á que xa
estaba supeditada, non me permitiron dar pé con bóla... Por último,
con sobrada interese na saúde, tanto propia como allea, decidinme a
estudar Dietética, pero nada, estamos nestas... Por tanto; igual eu
teño un problema ou varios, pero "o sistema" no que
vivimos non queda atrás, cando sucedeu isto cunha alumna considerada
largo tempo como exemplar.
Menos mal que hai
universidades por todo o mundo que ofrecen cursos gratuítos en liña,
menos mal que teño unha familia que me apoia todo canto pode e máis
e me axudan a soster as ganas de demostrar a miña valía, porque me
coñeceron antes de enfermar de tristura e agonías varias... menos
mal que me namorei ao tempo de caer neste sinsentido e teño un
motivo firme polo que loitar porque, por min e para min, hai tempo
que me esquecín de loitar. Teño un stellium na casa 7, non podía
ser doutra maneira.
Son Virgo, polo que
calquera coidado relacionado coa saúde e a alimentación vén de
paquete comigo (igual ca a facilidade para os idiomas); tamén teño
a Mercurio en Virgo, polo que a capacidade de estudo nestes campos
(ou en calquera que me propoña, realmente) se ve acentuada -xa que
Mercurio é o planeta que rixe o intelecto e no signo de Virgo está
na súa rexencia, polo que "funciona más y mejor"-. O meu
ascendente está en Piscis, polo que toooooooooooooooodo o meu
enfoque e/ou forma de traballar se escapa do convencional para
adentrarse na sensibilidade do sutil. Cando nacín, a lúa transitaba
por Aries, polo que teño unha emotividade moi intensa e, de certa
forma, descontrolada. Aries é un signo de moito "arranque",
rexido polo planeta Marte, o que significa determinación, forza,
incluso un toque de mala uva... menos mal que Venus, a esencia
femenina, me tocou en Libra, signo do equilibrio, da beleza, das
artes... esa será a muller que chegue a ser cando remate de curar
"os estigmas" emocionais da lúa -se isto é posible-, que
traen consigo karma familiar feminino... E non sigo coa carta astral,
porque con ensinar un cacho da perna disque chega haha
Levo un tempo aprendendo
radiestesia, encantaríame practicar Reiki, quero saber empregar as
esencias florais de Bach, interpretar soños para buscar solucións
aos problemas diarios, sería feliz traballando coa fitoterapia;
complementar todo isto e calquera outra cousa que se me ocorra
estudando a carta astrolóxica natal da xente... coitada de min que
confesei nunha consulta que estaba estudando certos temas
esotéricos... moi ilusionada o expresei, porque gracias a adentrarme
en certos estudos fun entendendo moitos sentires que se escapaban dos
coñecementos que ata daquelas tivera máis a man... a partir dese
día comezaron cos antipsicóticos, cando levaba bastante tempo tan
só con antidepresivos (2 diarios diferentes, pero ben... tratábaseme
de tristura permanente, non dunha tolemia que non existe!). O resto
máis ou menos xa o contei, pero quede en constancia que a pesar de
todos os contratempos que poidan seguir xurdindo, a alimentación
será a base do meu traballo diario de sanación mundial... pero ben,
iso noutros capítulos, que dá para demasiado!
Quen me coñece sabe que
me escapo do convencional. Faga o que faga, é raro que o faga coma
calquera. Así poida ser a maior bendición coa que nacín nesta
vida, pareceu que fose o contrario largo tempo... Se me mostro como
son, míraseme raro. Se non o fago, enfermo! Por tanto, creo que este
escrito é a miña mellor forma de liberación a todo risco de ser
tachada polo que a calquera se lle poida dar por pensar, comentar
directamente ou cuchichear onde e con quen lle preste. Xa me virán
enerxías negativas cantas queiran, pero tamén vou sabendo como as
botar fóra... e outra cousa que igual lles debería interesar a quen
anda a falar por falar de mala maneira botando pestes e demais...
todo canto envías, volve multiplicado. Coidade diso. Mínimo x3. Daí
para norte... eu nada máis deixo constancia para quen me queira
botar merda. Como xa dixen, son unha flor! E, como tal, vou
transmutando coa axuda da auga, do sol, dos vermiños e tantos outros
colegas que viven na terra... Deus nos ampare e nos dea sentidiño,
que as uvas malas non dan bo viño!!
(e toma parea'o haha
menuda poeta salada estou feita, que me brotan as rimas sen regalas!
:P)
En fin, ía pechar xa,
pero parecese que aínda non quedase a gusto de todo...
Debo comentar que igual
este blog non ten ningún tipo de continuidade. Todo canto aquí
puxen hoxe precisábao para pasar unha páxina moi pesada da miña
vida. É duro asumir que non encaixas nun sistema, pero máis duro é
que che boten a patadas del cando pretendes facer as cousas ben; de
feito, non só ben, correctas, pasables... senón da mellor forma
posible -sequera, que ti coñeces ou es quen de dar feito-.
É duro que a xente se
contradiga, perxudicándoche, por motivos inhumanos e carentes de
principios con explicacións que encobren mentiras. É duro asumir
unha terceira grande "derrota" na miña educación
superior. Sabedes que tan mal o pasei este tempo? Nin idea vos
faredes porque teño a grande facilidade de abstraerme e enfocarme no
momento no que falo con alguén, aparte de topar gracia en grandes
chorradas rindo a esgalla con frecuencia (tamén é o que me dá a
vida!). Non é doado que alguén me vexa a lagrimón vivo. Se che
tocou verme nunha destas, podes crer que es "un escollido".
Pouca, moi pouca xente me puido ver derrubada.
Motivo nº 1: Ninguén
está favorecido cando lle treme o queixo e se lle pon o nariz a
estoupar... por favor! Algo coqueta aínda son! Haha
Motivo nº 2: Creo que a
miña parte alegre ten demasiado afán de protagonismo e volveu á
sensible recelosa de se mostrar, a sabendas de que a primeira ten
máis éxito (sequera vese feliz!).
O caso é que estou a
rematar a 4ª folla no word coa impresión de non ter dito gran cousa
(será que van tantas horas entre o si e o non que perdín
consciencia do que aquí hai).
Para quen teña medo (se
é que alguén chegou a ler ata aquí :P) xa digo que non, que nada
que ver co proxecto do que tanto falei e andiven a argallar na
cachola... non, non... Isto é un espazo de expresión persoal
necesaria, sen máis! (ou igual minto, pero que non! Que minto no
"sen máis"; que tremenda manía de explicar cada cousa que
digo... que calarei porque teño que calar!) -encántame a homonimia
dos verbos calar, hmmm acábome de percatar... interesante...-
Entón, a modo resumo,
sabedes a síntese positiva de todo isto???
Que estou na mellor
oportunidade para estudar -por fin- con liberdade o que máis me
pete. E, así, formar a miña propia formación -que valla a
redundancia, que valla!- facendo o remix que máis me preste. Non soa
tan mal como dicir que non dei rematado 3 titulacións de
"importancia", certo??
Qué moito me gusta
darlle voltas a todo ata toparlle o bo xeito!
Xa suarei... pero agora,
con moito gusto. Continúo sen ter "nada" (nada?) tanxible;
pero de enfoque e actitude vou ben servida. E disto, benqueridos e
benqueridas, fórmase o resto.
Ale, a descansar!
Bicos a esgallas e
felicidades a quen dou rematado tremento tochaco dunha atacada haha
Ole tú!
